میــگـــریـــزم...

از خــودم...

 از تــــو...

از تمامــی دلخوشی های کودکانه ام

برای نگه داشتنت

و از همه ی منطق لعنتی ات

برای نداشتنت ...

و بازهم گم میـشوم

میان خلأیی گنـگ از خواستـن و

باور جــای خــالـی نامـــم

                                                                                                     در کنج قلبــــــت ... 

وقتی دلت تنــــگ است

و تنهایـــی

که اشـک هایت...

که زخــم هایت...

نوای خفتـه در صــوت و نـهایت

قلــب پر دردت

ندارد مرهــم و همـدرد

که تا دیـــروز

او بـــود...

من بودم...

که هرشب شـــــاد و خوشـبخت

میان بازوانش غــــرق بودم

نوشتـن ها همـه از بهــر او بودنـد

و رویـــــاهام

همـه وصف خیــال او

کجــا در حسـرت چشمـان من گـم شد

که افــکارم هذیـان ها

و رویـــا هام...

هیاهــویی میان خوابـــــــهایم شـد...

                                                                      شاعر: شادی