نمی دانــم چه می خــواهم خدایــا
به دنــبال چـه مـی گردم شــب و روز
چه می جـویــد نگاه خسته ی من من
چرا فســرده است این قلب پر ســـوز
ز جمـع آشنـایـان می گــریزم
به کنجـی می خزم آرام و خــاموش
نگـــاهم غوطــه ور در تیــرگـی ها
بـه بیــــمار دل خـــود می دهـم گـــوش
گریــزانـم از ایـن مـردم که بـا مـن
بـه ظــاهـر همــــدم و یکـــرنـگ هستند
ولــی در باطـن از فــرط حقــــارت
بـه دامــانم دو صـد پیــرایه بســتند
از ایـن مـردم، که تا شعـــرم شـنیدند
بـه رویـم چــون گلـی خوشبـو شکفتــند
ولـی آن دم کــه در خلــوت نشستند
مـــرا دیوانــه ای بــد نــام گـفـتنـد
دل مـــن، ای دل دیــوانــه ی مـن
که می ســوزی از ایـن بیــگانگـی هــــا
مـکـن دیگر ز دسـت غیــر فریـــــــاد
خدا را، بــس کن از ایــن دیوانـگـی هـــا
فروغ فرخزاد
تکرار 