بـازهــم مـن و یـادت و تنــــهایی
و این دفــتــــر
و اشعــارم همـه گرد تـو در انبــوه اندوهــت گرفتـار
و افکارم همـه در تـو و در مهـرت
گـره خــورده و درگیــر و گنهـکار
و صـدایـــــت
در گوشـم
که شایــد نشــود مـن و تـو
مــــا بـشــویـم
ای کــاش می شنـیـدم یـک بـار:
نه فقـط افـــکارم
کـه همـه دنـیــــایــم
بـا تـو خـــالـی می شـود
از هــرچــه غــیـر تـو در این دنیاست...
شاعر:شادی
روزها پرنـده وار از پـی هم بی تردیـــد
پـی آواز پـر از نغمـه ی هیــچستانـند
تـو دل آزرده بـه هـر ســـو که نظر اندازی
همـه گم کـرده ی تدبیــر پر از دغـدغـه ی پروازند
همـه شــب من در گریـز و
همه روزها نـالان زخویـش
کـی کجا گم کرده ام
من اصـل و هم آواز خویـش
که چنـین سر میکنم با رنـج و با اندوه خود
به دل خود می دهم
مـن وعـده های پــوچ و هیــــچ
شادی
میــگـــریـــزم...
از خــودم...
از تــــو...
از تمامــی دلخوشی های کودکانه ام
برای نگه داشتنت
و از همه ی منطق لعنتی ات
برای نداشتنت ...
و بازهم گم میـشوم
میان خلأیی گنـگ از خواستـن و
باور جــای خــالـی نامـــم
در کنج قلبــــــت ...
فـاصلـه